Categorie: Kunst en zo

” Ik ga met mijn ogen op reis in de verf “

De Haagse Fanny Mazure voltooide haar opleiding aan de AKI academie in Enschede.
Daarna volgde zij lessen bij de bekende kunstenaar Sierk Schröder (1903-2002).
Fanny woont en werkt in Oudorp (NH) maar blijft als lid van de Haagse Kunstkring (HKK) en de kunstkring Voorschoten (VKK) onderdeel van de Haagse kunstwereld.
Opvallend zijn haar bijzondere kleureffecten en combinaties van materialen.
Het roept herinneringen op aan de exotische en verre oorden die haar inspreerden op haar studiereizen naar Japan, China, Tibet, Nepal, Sri Lanka, Oezbekistan, Oman en het noordelijke IJsland . Fanny zelf zegt hierover :

” Je moet met je ogen op reis kunnen gaan en steeds nieuwe details ontdekken “

De katten voor haar “kattenboek ” in wording zijn duidelijk geinspireerd door Japanse schilderkunst en vormgeving . Fanny bezoekt graag het Sieboldhuis in Leiden en leest de boeken van kattenliefhebber Cees Nooteboom.

In een geraffineerde papiercollage met delicate kleuren en textuur presenteert de kat zich hier als een en al beeldschone verleiding. Hij past zijn “vrouwmens” als een kimono of yukata, de kimono voor dagelijks gebruik. Hij vouwt zich om haar heen als een tweede huid. De kat is de vrouw, maar de vrouw is ook de kat

De rode kater is een overlever. Een doorzetter die in sneeuw en regenstormen op zoek gaat naar een schuilplek. Hij moet de warme vrouwenschoot verdienen. Verbeten ploetert hij voort terwijl hij wordt gegeseld door de natuur. De donkere lucht is, als bij Japanse houtsneden, scherp uitgesneden. Het wit daartussen is als bliksemschichten .

Beide katten zijn elkaars contrast
Contrasten liggen verborgen in elk levend wezen.
Dus ook in de menselijke natuur.
Niets is wat het lijkt.
Juist in de kunst vinden onverwacht genot en tegenslag hun vorm.
Of vloeien in harmonie in elkaar over.

Foto: Jos Meijer
www.travellinglight.nl

De Al Zayed Moskee in Abu Dhabi.
Weerspiegeling in alle rust.
Let op de schoonmaker rechts .
Het stoeltje .
Imperfecties in het perfecte .
Het moment en de sfeer. 
Licht en donker
Zwart /wit is hier heel belangrijk. 
Je voelt de glamour van het gebouw .
En tegelijk een  diepe religieuze melancholie .
Die alleen de fotograaf ervaart. 
Dat ziet hij gewoon en denkt er niet bij na. 
Iemand anders kan  precies op dezelfde plek staan.
Met de camera in de hand of op een statief
Met precies dezelfde belichting . 
Toch krijg je nooit, nooit dezelfde foto, met dezelfde impact .
Wel een foto die er op lijkt maar die het net niet is .
Het is hier echt het oog van de fotograaf die de ontspanknop van de camera bedient .
Een fascinerend raadsel .

CHV 15-6-2021

Koud hier.
Onderstaande bubbelde op n.a.v. wat je zei.
Wees eerlijk en zeg hoe je het eigenlijk wilt.
Desnoods met een heel concrete vraag, zoals je al deed met:
“als nou iemand anders daar stond en…”
En dan vraag je of het met bewustzijn te maken heeft.
Ik zou zeggen nee, juist het bewustzijn even niet laten mee praten.       
—————————————
Ik ga er niet heen om daar een foto te maken.
Ik reis omdat ik ben.
Ik wil zien en beleven hoe de wereld is.
Niet de buitenkant, want die hadden we allemaal al gezien, geen foto voor nodig.
Ik reis en kom hier, of daar, voorbij.
En… iets raakt me door die buitenkant heen.
Ik schiet snel een foto, want het moment is voorbij voordat je het weet.
Niet altijd technisch perfect, maar wel: de eeuwigheid heeft ons even iets laten zien.

Jos Meijer . Cusco ,Peru 19-6-2021

Het Blauwe Huis 1979– olieverf/doek -55×65 cm.

Een blauw huis in een verstilde Hollandse poldertuin.
Op de voorgrond een prachtige boom in witte lentetooi.
Een verliefd stel dat elkaar op een bankje heeft gevonden
Het begin van iets moois?
Dit opmerkelijk breekbare tafereel werd in 1979 geschilderd door Cees Groenewoud Kramer.
De stoere boerenzoon uit de Schermerpolder koos niet zoals werd verwacht voor het boerenbedrijf maar voor de schilderkunst. Hij ontwikkelde een bijzondere, voor hem kenmerkende, maar arbeidsintensieve schildertechniek. Geduldig bracht hij op het doek de verf aan , laag over laag, met geraffineerd verfijnde uitsparingen en zorgvuldig aangebrachte stippen. Zo straalt het Blauwe Huis ons in haar glorie van blauw en groen tegemoet.

In 1952 raakte Cees bevriend met Kasper Niehaus, een bekend kunstcriticus van de Telegraaf.
Niehaus gaf Cees zijn welverdiende plek in de Hollandse schilderkunst.
In de “naieve” kunst wel te verstaan, een eufemisme voor “niet academisch geschoold”.
Maar het zegt helemaal niets over iemands kwaliteiten of succes.
Integendeel.
Cees Groenewoud Kramer heeft altijd goed kunnen leven van zijn werk, een prestatie die niet veel vakbroeders hem na deden . Hij exposeerde regelmatig in belangrijk gezelschap zoals De Stroom in Rotterdam (1955). Maar ook dichter bij huis werd hij in één adem genoemd met bekende Alkmaarse kunstenaars als Dirk en Jaap Oudes.

In 1984 moest Cees Groenewoud Kramer vanwege gezondheidsredenen stoppen met schilderen.
Toch werd hij niet vergeten. In 1995, drie jaar voor zijn zelfverkozen dood in 1998, vermeldt kenner en verzamelaar Nico van der Endt hem in de Lexicon van de Nederlandse Naieve kunst.
Het totale oeuvre van Groenewoud Kramer omvat ongeveer 300 werken in particuliere en overheidscollecties. Ook circuleert zijn werk nog steeds op veilingen en bij diverse afdelingen van de Kunstuitleen .

Chiene Vos Alkmaar 17-01-2021

Literatuur
Nico van der Endt; ” Lexicon Nederlandse Schilderkunst van de 20e Eeuw.” Venlo/Antwerpen 1995, blz.48 en 49
Kasper Niehaus- De Telegraaf- 12 oktober 1956

Dirk Oudes, paartje, 22 cm hoog. Kunststof replica beschilderd met betonverf. Het identieke origineel in zandsteen dateert uit 1945/1947 en bevindt zich in de collectie Jan Oud . http://www.dirkenjaapoudes.nl

“ADAM en EVA” verder lezen